Make a Memory…

Naast mijn bedrijf Uitjedakfotografie maak ik af en toe foto’s voor Stichting Make a Memory.
Omdat ik het ontzettend waardevol vind om iets “niet commercieels” te doen met mijn fotografie. Gewoon iets doen voor een ander omdat dat kan.
Omdat deze foto’s troost kunnen bieden in een enorm verdriet.
Daar hoef je geen geld voor te krijgen. Je doet dit omdat je iets kan betekenen van mens tot mens.

De stichting zelf omschrijft het op haar eigen site als volgt:
“De foto’s  bieden de ouders troost en een blijvende herinnering en kunnen wezenlijk helpen bij de verwerking van het verlies. De fotografen werken belangeloos en hun werk onderscheidt zich in positieve zin technisch en inhoudelijk van de foto’s die ziekenhuispersoneel en ouders zelf kunnen maken.
Voor de ouders zijn er geen kosten verbonden aan het ontvangen van foto’s van Make a Memory. Alle onkosten worden gedragen door sponsoren, donaties, schenkingen en andere wettige inkomsten.
Bij het contact met ouders en het toesturen van de foto’s wordt maximale privacy gewaarborgd.
Make a Memory is dag en nacht bereikbaar en streeft naar een dagelijkse 24-uurs inzetbaarheid van fotografen.”
Voordat ik ging fotograferen voor deze stichting had ik al een keer een overleden kindje gefotografeerd… Dit is inmiddels een jaar of 7 geleden.
Het raakte me zo dat ik het destijds nodig had om er iets over te schrijven…

Uiteraard raakt het me nog steeds, elke keer dat ik een shoot mag doen voor deze stichting. Elke keer ben ik “blij” dat ik het mag doen, maar elke keer drukt het me met mijn neus op de feiten hoe niet vanzelfsprekend het leven is.

En zeker in een periode van je leven waarin je zelf bezig bent met je eigen wel of niet bestaande kinderwens zijn deze shoots confronterend.

…

“Ik zou je ’t liefste in een doosje willen doen
En je bewaren, heel goed bewaren
Dan liet ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen
En telkens zou ik eventjes het deksel opendoen
En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren
Dan lig je in de watten en niemand kan erbij
Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij
Ik zou je ’t liefste in een doosje willen doen
En dan telkens even kijken
Heel voorzichtig even kijken
Telkens even kijken
En een zoen”

….

In mn korte leven als fotograaf heb ik heel wat kinderen voor mn lens gehad. Als ik t uit zou rekenen dan kom ik denk ik zelfs aan 50000 kinderen. Van klein tot groot.

Lief tot “wat minder lief”.

Van nieuwsgierig tot toch wel een beetje bang voor die vreemde fotomevrouw.
Elke dag opnieuw weten kinderen net even iets te doen wat me verrast. Waar ik niet opgekomen zou zijn.

Elke dag zie ik kinderen die bijzonder zijn.

Veel kinderen blijven je bij. Zoals t hele schattige meisje wat mij de fotografette noemde. Of t jongetje wat mij zn kleurplaat kwam brengen die hij voor mij had gemaakt. Of t meisje wat zei dat ik de allerliefste schoolfotograaf was. Of t jongetje wat heel schattig zei dat ik de mooiste ogen had van de wereld.

Kinderen blijven bijzondere wezentjes.

Maar er is één kindje wat me denk ik mn hele leven bij zal blijven.
Een kindje wat me heeft geleerd hoe hard het leven kan zijn.
Een kindje wat niet eens een kans heeft gehad om te laten zien wat hij kon.
Een kindje dat geboren was bij heel bijzondere ouders waar ik enorm veel respect voor heb gekregen.
Een kindje wat helaas te vroeg geboren moest worden.
Een kindje.
Een heel klein kindje.
Met enorm kleine handjes en voetjes.

Dat kindje was het meest bijzondere kindje wat ik op de foto mocht zetten.
Een kindje wat ik gister heb leren kennen.
Een heel bijzonder kindje.

Het was tot nu toe de moeilijkste opdracht, maar verreweg ook de mooiste.
En toen ik gister weer naar huis reed kwam bovenstaand liedje steeds omhoog. Ik zie t beeld nog steeds…

Hij lag op schoot bij zn ouders en deze tekst had er perfect bij gepast…

Tja …kippenvel…